Μια Ιστορία Αγάπης
Η ιστορία αγάπης που στοιχειώνει τη Νταμούχαρη.
Ο προπάππους της οικογένειάς μας, Απόστολος Βαϊνόπουλος, με καταγωγή από το Μούρεσι και τη Νταμούχαρη, ήταν καπετάνιος αγγλικών εμπορικών πλοίων. Κάπου στη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα, αποφασίζει να αλλάξει επάγγελμα, να επιστρέψει στην πατρίδα του στο Ανατολικό Πήλιο και να ξεκινήσει μια τοπική επιχείρηση εμπορίας αγαθών, προμηθειών και τροφίμων σε τοπικούς λιανοπωλητές. Βάση της επιχείρησης θα ήταν το φυσικό λιμάνι της Νταμούχαρης, όπου κατασκευάζει ειδικά για το λόγο αυτό μια μεγάλη διώροφη αποθήκη.
Ο Απόστολος Βαϊνόπουλος ως γνήσιος κοσμοπολίτης ταξίδευε πολύ. Σε ένα από τα ταξίδια του και συγκεκριμένα στο Βουκουρέστι, γνωρίζει έναν ελληνορουμάνο επιχειρηματία που είχε αλευρόμυλους στη Ρουμανία και καταγόταν επίσης από το Ανατολικό Πήλιο. Ο επιχειρηματίας συστήνει τον Απόστολο στη μικρή του κόρη, την Κλεοπάτρα. Η Κλεοπάτρα και ο Απόστολος παντρεύονται και μετακομίζουν στη Νταμούχαρη για να συνεχίσουν το σχέδιο του Απόστολου να ξεκινήσει την εμπορική επιχείρηση εδώ.
Ο Απόστολος χτίζει για εκείνη ένα αρχοντικό στη Νταμούχαρη και της αφιερώνει το χωριό... στην Κλεοπάτρα Μιραμάρε όπως την έλεγε. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να κάνει ευτυχισμένη την Κλεοπάτρα Μιραμάρε. Φανταστείτε την αλλαγή και το σοκ για εκείνη την αριστοκράτισσα νεαρή κυρία που εγκατέλειψε την πολύβουη και έντονη ζωή της στο Βουκουρέστι για την έρημη και απομονωμένη Νταμούχαρη. Αν και ο Απόστολος προσπαθεί να εμπλουτίσει την κοινωνική της ζωή οργανώνοντας ταξίδια σε κοσμοπολίτικους προορισμούς της εποχής, πέφτει σε κατάθλιψη και νοσταλγία. Μέσα σε αυτό το πλάισιο η Κλεοπάτρα μένει έγκυος, αλλά δυστυχώς, πεθαίνει κατά τη διάρκεια της γέννας. Το αγοράκι ζει, αλλά όχι για πολύ. Πεθαίνει επίσης από άγνωστη ασθένεια σε ηλικία 9 ετών. Έτσι η Κλεοπάτρα Μιραμάρε δεν αφήνει απογόνους.
Μετά τον θάνατο του γιου του με την Κλεοπάτρα, ο Απόστολος παντρεύεται ξανά. Αυτή τη φορά παντρεύεται τη Βικτώρια, την οικονόμο της έπαυλής του. Η Βικτώρια, αν και φτωχή και αμόρφωτη, ήταν ντόπια και καλά προσαρμοσμένη στον τρόπο ζωής της Νταμούχαρης. Οι επιχειρήσεις ανθίζουν και ο Απόστολος και η Βικτώρια αρχίζουν να κάνουν το ένα παιδί μετά το άλλο... Κλεοπάτρα (στην πρώτη του κόρη έδωσε το όνομα της πρώτης του γυναίκας), Ηλέκτρα, Ιάσονας, Νικήτας, Κλέαρχος. Τη δεκαετία του 1930, ο Απόστολος σε ηλικία 45 ετών, και ενώ ήταν στην πιο παραγωγική του περίοδο και υπηρετούσε ως Δήμαρχος της τοπικής κοινωνίας, πεθαίνει από θερμοπληξία ύστερα από μεγάλη δασική πυρκαγιά.
Η Βικτώρια, τότε, μένει μόνη με πέντε μικρά παιδιά... αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Η Βικτώρια κληρονομεί τη μεγάλη περιουσία και τη γη του Απόστολου, αλλά δεν ξέρει πώς να διευθύνει την επιχείρηση. Στο μεταξύ, ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος αλλάζει ραγδαία τις συνθήκες του εμπορίου και την αξία των χρημάτων που κληρονόμησε. Η Βικτώρια, χωρίς ρευστό πλέον, προκειμένου να μεγαλώσει τα παιδιά της, τα στέλνει ως παραπαίδια σε διάφορες αριστοκρατικές οικογένειες της περιοχής, ενώ ανταλλάσσει κομμάτια γης με τρόφιμα.
Όταν τελειώνει ο πόλεμος, η Βικτώρια είναι ακόμα σχετικά νέα, όμορφη και με πολλή γη στην κατοχή της. Ως εκ τούτου, γίνεται στόχος διάφορων μνηστήρων και υποψήφιων συζύγων, οι οποίοι αποσκοπούσαν σε ένα κομμάτι της περιουσίας της. Η Βικτώρια νιώθει γοητευμένη από την προσοχή των νεότερων ανδρών και απολαμβάνει. Τελικά ξεκινά σχέση με τον Στέργιο. Ο Στέργιος, ο οποίος ήταν πολύ μικρότερος από τη Βικτώρια, έχει μια μικρή αδερφή στην ίδια ηλικία με έναν γιο της Βικτώριας τον Ιάσονα. Η αδερφή του Στέργιου και ο Ιάσονας ερωτεύονται και αποφασίζουν να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια. Όταν ο Ιάσονας ανακοινώνει αυτή την απόφαση στη μητέρα του, η Βικτώρια αναστατώνεται. Γνωρίζει ότι, σύμφωνα με τη νομοθεσίας της εποχής, αν ο γιος της παντρευτεί την αδερφή του Στέργιου, δεν θα μπορούσε η ίδια να παντρευτεί τον Στέργιο, γιατί θα θεωρούνταν συγγενείς πρώτου βαθμού και ο γάμος μεταξύ συγγενών πρώτου βαθμού απαγορευόταν νομικά. Η Βικτώρια, όμως, δεν έκανε πίσω για τον γιο της, όπως θα περίμενε κάποιος. Παντρεύτηκε κρυφά τον Στέργιο αφήνοντας τους πάντες έκπληκτους. Αν και οι εποχές ήταν πολύ συντηρητικές, το νεαρό ζευγάρι δεν υποχρεώθηκε να χωρίσει. Έζησαν μαζί, χωρίς να είναι επίσημα παντρεμένοι, έγιναν πλήρως αποδεκτοί από την τοπική κοινωνία και μεγάλωσαν ένα παιδί, το οποίο βρίσκεται ακόμα στη Νταμούχαρη... και έζησαν όλοι καλά και εμείς καλύτερα.
Η Βικτώρια πέθανε σε μεγάλη ηλικία το έτος 1978. Καθ' όλη την πορεία της, μπορεί να πούλησε μεγάλο μέρος της γης του Απόστολου Βαϊνόπουλου, αλλά ήταν αρκετά έξυπνη ώστε να κρατήσει τα παραθαλάσσια κτήματα και κτίσματα στην ιδιοκτησία της οικογένειας και να την κληροδοτήσει στα παιδιά της. Και όλα αυτά την περίοδο πριν τον τουρισμό, όταν δεν ήταν εύκολο να προβλέψει κανείς την μεγάλη αξία που επρόκειτο να αποκτήσουν τα παραθαλάσσια ακίνητα στη σύγχρονη εποχή. Σήμερα, όλες οι επιχειρήσεις (εστιατόρια, ξενοδοχεία, καταστήματα) στον πυρήνα του οικισμού της Νταμούχαρης εξακολουθούν να ανήκουν στα άμεσα εγγόνια της Βικτώριας και όλοι οι μόνιμοι κάτοικοι εκεί είναι συγγενείς μεταξύ τους.